ค้นหาคำศัพท์แบบเร่งด่วน


 

  • ความหมายของคำว่า ' มหัจฉริย-, มหัจฉริยะ '

    มหัจฉริย-, มหัจฉริยะ  หมายถึง [มะหัดฉะริยะ-] ว. น่าอัศจรรย์มาก. (ป.; ส. มหาศฺจรฺย).

advertisement

 

คำที่ใกล้เคียงกัน

  • มหัจฉริย-, มหัจฉริยะ

    [มะหัดฉะริยะ-] ว. น่าอัศจรรย์มาก. (ป.; ส. มหาศฺจรฺย).

  • มหัณณพ

    น. มหรรณพ. (ป. มหณฺณว; ส. มหรฺณว).

  • มหัต

    ว. มหันต์, ใหญ่, มาก. (ส. มหตฺ; ป. มหนฺต).

  • มหัทธนะ

    [มะหัดทะนะ] น. ผู้มั่งคั่ง, คนมั่งมี. ว. มีทรัพย์มาก, มั่งมี. (ป., ส.).

  • มหันต-, มหันต์

    [มะหันตะ-, มะหัน] ว. ใหญ่, มาก, เช่น โทษมหันต์. (เมื่อเข้าสมาสกับศัพท์อื่น เป็น มหบ้าง มหา บ้าง เช่น มหัคฆภัณฑ์ คือ สิ่งของที่มีค่ามาก, มหาชน คือ ชนจำนวนมาก). (ป.).

  • มหันต-, มหันต์

    [มะหันตะ-, มะหัน] ว. ใหญ่, มาก, เช่น โทษมหันต์. (เมื่อเข้าสมาสกับศัพท์อื่น เป็น มหบ้าง มหา บ้าง เช่น มหัคฆภัณฑ์ คือ สิ่งของที่มีค่ามาก, มหาชน คือ ชนจำนวนมาก). (ป.).

  • มหันตโทษ

    [มะหันตะโทด] น. โทษหนัก, คู่กับ ลหุโทษ = โทษเบา. (ป. มหนฺต + ส. โทษ).

 


พจนานุกรมไทย-ไทย ออนไลน์

จุดประสงค์ของเว็บ เพื่อสนับสนุนการใช้ภาษาไทยให้ถูกต้องตามความหมายของแต่ละคำ ขอบคุณข้อมูลจาก พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๕๔๒